Það tekur ekki mikið lengri tíma að hjóla úr Garðabænum til Reykjavíkur heldur en að keyra sömu leið til baka. Hannes komst að þessu þar sem hann sat í aftursæti volvo-bifreiðar á leið heim til sín eftir viðburðaríka heimsókn í Fossvoginum. Við hlið hans sat Sabine, sem nú var orðin kærastan hans að nafninu til. Frammí sat Einar Þór Agnarson, pabbi Sabine og sambýliskona hans, Birta Björnsdóttir. Einar og Birta voru á svipuðum aldri og foreldrar Hannesar. Sabine var mjög lík pabba sínum og ef hann myndi setja á sig svarta síða hárkollu þá væri hægt að ruglast á þeim, úr fjarlægð að vísu.
Einar og Birta höfðu tekið tengdasyninum nýja nokkuð vel, miðað við aðstæður. Einari var reyndar brugðið að sjá Hannes í rúmi dóttur sinnar, liggjandi undir teppi. Honum létti svo þegar Hannes stóð á fætur, fullklæddur og meira að segja ennþá í skónum og úlpunni. Hannesi var síðan boðið inn í stofu og þar hitti hann Birtu, sambýliskonu Einars. Síðan var hann spurður spjörunum úr; m.a. hvað hann væri að gera í heimsókn að nóttu til og af hverju hann notaði ekki útidyrnar eins og venjan væri á þessu heimili. Áður en Hannes var búinn að hugsa upp einhverja skýringu hafði Sabine svarað fyrir hann. Hún sagði að þau hefðu verið búinn að ákveða að hittast en Hannes hefði ekki komist fyrr. Þau hefðu síðan ekki viljað vera með neinn umgang svona seint um kvöld þar sem allir voru farnir að sofa.
Þegar Hannes greindi síðan frá því hverra manna hann væri, rak Einar upp mikinn hlátur. Kannski einmitt þess vegna ákvað hann að best væri að hringja strax í foreldra Hannesar og láta þau vita hvar sonur þeirra héldi sig þessa stundina. Þetta gerði Einar síðan og nú voru þau á leið í Garðabæinn með Hannes en hjólið hafði hann skilið eftir í Fossvoginum.
Þegar þangað var komið var BMWinn á bak og burt. Andvari og Ingibjörg stóðu á stéttinni og biðu eftir týnda syninum sem enginn var reyndar farinn að sakna þangað til Einar hafði hringt. Þegar allir höfðu heilsast á hálf vandræðalegan hátt var gestunum boðið í bæinn. Andvari leit til Hannesar og af svipnum af dæma virtist hann hvorki reiður né áhyggjufullur.
– Við þurfum að tala betur saman á eftir, sagði hann og klappaði Hannesi létt á öxlina.
– Má ekki bjóða ykkur inn í stofu? spurði Ingibjörg.
– Það er nú komið fram á nótt; ég held við þurfum að koma okkur, svaraði Einar.
– Auðvitað kíkjum við aðeins inn, sagði Birta og ýtti við Einari.
Gestirnir tóku af sér og settust inn í stofu. Hannes og Sabine sátu hlið við hlið í einum stofusófanum eins og sakborningar í yfirheyrslu.
– Sast þú ekki hjá Hannesi í flugvélinni? spurði Ingibjörg allt í einu.
– Jú, svaraði Sabine.
– Eruð þið búin að þekkjast lengi? spurði Einar.
– Nei, bara síðan þá, svaraði Hannes.
– Og nú einum og hálfum degi síðar eruð þið sem sagt kærustupar, sagði Andvari og leit sposkur á svipinn til skiptis á Hannes og Sabine.
– Neeeei, kannski ekki alveg kærustupar, ekki þannig sko, svaraði Hannes.
– Við erum mjög góðir vinir, sagði Sabine ákveðin.
– Þið eruð full ung til að standa í einhvers konar sambandi, er það ekki?, spurði Andvari alvarlegur.
– Andi minn, láttu ekki svona. Þetta eru bara krakkar, sagði Ingibjörg. – Hannes, sýndu Sabine herbergið þitt. Við fullorðna fólkið ættum líklegast að nota tækirfærið og kveða niður gamla fortíðardrauga.
Hannes benti Sabine að koma með sér og saman gengu þau úr stofunni og inn í herbergið hans. Þá um vorið hafði Ingibjörg loksins fengið son sinn til að taka herbergið í gegn. Áður höfðu veggirnir verið skreyttir með myndum af ofurhetjum úr heimi hasarblaða og allir skápar og hillur verið fullar af svonefndum “matchbox” bílum sem Hannes hafði sankað að sér í gegnum tíðína. Nú voru ofurhetjurnar og smábílarnir á bak og burt en stór mynd af Freddy Mercury hékk fyrir ofan rúm Hannesar. Húsgögnunum hafði líka verið skipt út þá um vorið og auk rúms og fataskáps var komið stórt skrifborð sem stóð við gluggann. Hannes var feginn að þessar breytingar á herberginu höfðu átt sér stað. Það hefði verið pínlegt að bjóða Sabine inn herbergið eins og það hafði litið út hálfu ári áður. Hannes settist á skrifborðstólinn og Sabine á rúmið.
– Flott herbergi, sagði Sabine.
– Takk, svaraði Hannes.
– Jæja, pabbar okkar fóru ekki að slást.
– Nei, en þeir voru nú samt hálf vandræðalegir.
– Hvenær koma Þjóðverjarnir á morgun? spurði Sabine.
– Þeir koma ekki fyrr en annað kvöld, svaraði Hannes.
– Eigum við þá ekki að gera eins og við vorum búin að ákveða? spurði Sabine. – Við getum hittst í fyrramálið og haft samband við þýska sendiráðið.
– Heyrðu! sagði Hannes. – Pabbi veit ekki af hverju þeir eru að koma í heimsókn. Ég þarf bara að passa mig á því að vera ekki heima annað kvöld!
– Þú meinar það. Við gætum til dæmis farið saman í bíó, stakk Sabine upp á.
– Frábær hugmynd, svaraði Hannes. – Kíkjum á netið og sjáum hvaða myndir er verið að sýna.
Hannes kveikti á tölvunni og saman skoðuðu þau síðan heimasíður kvikmyndahúsanna. Eftir miklar pælingar ákváðu þau loks á hvaða mynd þau ætluðu að fara.
Sabine leit á úrið sitt.
– Klukkan er að verða tvö. Af hverju erum við ekki farin heim?
– Kíkjum fram, sagði Hannes.
Sabine og Hannes gengu inn í stofu. Einar og Andvari sátu hlið við hlið í stofusófanum og voru að ræða eitthvað á alvarlegum nótum. Koníakflaska og tvö glös voru á borðinu. Þeir voru augljóslega búnir að fá sér oftar en einu sinni í glösin. Sabine og Hannes litu brosandi hvort á annað.
– Ég er búinn að lesa þær allar, allar með tölu, sagði Andvari og var orðinn örlítið þvoglumæltur af drykkjunni. – Þú ert frábær rithöfundur og ef þú hefðir ekki... ekki verið með Imbu þarna um árið... þá... þá væri ég búinn að segja þér það fyrir löngu.
– Á ég að segja þér soldið. Við vorum aldrei saman, sagði Einar og lagði handlegginn um axlir Andvara. – Hún vildi mig ekki!
– Vildi þig ekki?
– Ég var búinn að ganga á eftir henni með grasið í skónum heilan vetur. Við vorum orðnir mjög góðir vinir og hún var held ég orðin hrifin af mér líka, þegar hún kynntist þessum heildsalasyni úr MR. Hún tók þig fram fyrir mig! Við vorum aldrei saman og hún vildi ekki einu sinni kyssa mig.
Einar fékk sér sopa af koníaki. – Ég var í ástarsorg og ákvað þá að fara út til Þýskaland að læra.
– Heyrðu. Fyrst Imba vildi ekki kyssa þig, þá skal ég bara gera það, sagði Andvari og síðan ráku þeir báðir upp mikinn hlátur. Sabine og Hannes gengu flissandi inn í eldhús. Ingibjörg og Birta sátu báðar við eldhúsborðið.
– Viltu eitthvað að drekka, djús kannski? spurði Hannes.
Sabine jánkaði því og Hannes sótti glas, hellti ávaxtasafa í og rétti henni.
– Vaktafyrirkomulagið hjá okkur á endurkomudeildinni er alveg út í hött, sagði Birta. – Stundum er auðvitað lítið að gera en svo koma rosalegar tarnir þar sem við getum engan veginn sinnt þeim sem er að koma til okkar. Eftir svoleiðis vaktir er maður gersamlega búinn. Veistu, sumir geta ekki einu sinni skipt sjálfir um plástur og koma þess vegna til okkar. Svo eru allir svo mikið að flýta sér og þurfa að láta sinna sér á stundinni.
– Mínir skjólstæðingar eru öllu þolinmóðari, sagði Ingibjörg brosandi og leit síðan til Hannesar og Sabine. – Jæja, Hannes minn, ertu búinn að sýna Sabine herbergið þitt?
– Guð minn góður! kallaði Birta upp yfir sig. – Klukkan er farin að ganga þrjú! Við verður að fara að koma okkur heim. Einar!
Þau gengu öll saman inn í stofu. Einar og Andvari sátu enn í stofusófanum og voru orðnir hinir mestu mátar.
– Eigum við ekki að fara að drífa okkur, Einar minn, sagði Birta. Hún sneri sér að Ingibjörgu. – Má ég hringja hjá þér á leigubíl?
Það var auðsótt mál og Einar og Andvari stóðu á fætur.
– Jæja, eruð þið búnir að ræða málin? spurði Ingibjörg.
– Hann er mikill öðlingur, hann Einar vinur minn, sagði Andvari og faðmaði þennan nýja vin að sér. – Þú ert alveg frábær, hélt hann áfram. – Var ég nokkuð búinn að segja þér að ég elska bækurnar þínar? Þessi þjóðlegi stíll sjáðu til og svo þessi sýn á íslenskt samfélag sem menn fá bara ef þeir búa í útlöndum.
Stuttu síðar kom leigubíllinn og fjölskyldurnar kvöddust á stéttinni. Það var komið myrkur og úti var blankalogn. Andvari og Ingibjörg fóru inn en Hannes horfði á eftir leigubílnum þar sem keyrði út eftir götunni. Eftir nokkra stund heyrðist ekki lengur í bílnum og úti var alveg hljótt utan þess að greina mátti kvak í einstaka fugli. Hannes gekk inn og lokaði hurðinni á eftir sér.
(birta/fela)
12. kafli
Loksins fóru foreldar Hannesar að sofa. Hannes opnaði hurðina á herberginu sínu og laumaðist fram. Það var ennþá bjart úti en samt komið fram yfir miðnætti. Hann sótti íþróttaskóna fram í forstofu og gekk síðan eins hljóðlega og hann gat inn í vaskahús. Það voru minni líkur á því að þau myndu heyra í honum ef hann færi þar út heldur en um aðalinnganginn sem lá við hliðina á hjónaherberginu.
Þegar Hannes var kominn út og búinn að sækja hjólið sitt sem stóð við hlið bílskúrsins, teymdi hann það varlega eftir innkeyrslunni. Silfurlituðum BMW var lagt fyrir framan garðinn hjá þeim. Hannes kannaðist ekkert við þennan bíl en tók eftir því að einhverjir sátu í framsætunum. Hann skildi hjólið sitt eftir og læddist eftir innkeyrslunni í átt að BMW-inum. Var kannski verið að njósna um hann? Hannes hélt niðri í sér andanum. Hann var aðeins fáeina metra frá bílnum þegar hann heyrði að að einhverjir voru að tala samen en annar framglugginn á bílnum var opinn til hálfs. Hannes laumaðist nær og lagði við hlustir.
– Ýkt frábær mynd, sagði rödd sem Hannes þekkti vel. Þetta var þá bara systir hans að koma heim með pizzusendlinum Fjölni eftir bíóferðina.
Hannes læddist til baka og sótti hjólið. Fjölni og Steinunni leist sennilega vel hvort á annað. Það væri nú alls ekki svo slæmt að fá pizzusendil inn á heimilið. Þau fengju þá fríar pizzur annað veifið!
Það var líka hægt að komast út úr garðinum fyrir aftan bílskúrinn og þangað fór Hannes með hjólið sitt. Hann var einungis klæddur í þunna úlpu og það var dálítið kalt úti en spennan yfir því sem framundan var hélt á honum hita.
Hannes varð að ná tali af Sabine sem fyrst. Þau þyrftu að leggja strax saman á ráðin varðandi bréfið. Hann hafði sent Sabine SMS allt kvöldið en ekki fengið neitt svar. Hann vissi nokkurn veginn hvar hún átti heima og ákvað því að hjóla til hennar og reyna að ná sambandi við hana þegar þangað væri komið. Þetta var alls ekki löng leið að hjóla og þegar þau væru búinn að ræða málin varðandi bréfið myndi hann hjóla til baka og laumast aftur inn heima hjá sér.
Það var dálítið skrítið að vera svona seint á ferð. Úti var ennþá bjart þótt sólin væri við það að setjast og það var varla nokkur sála á ferð. Hannes var fljótur að hjóla niður í gegnum Kópavog og fyrr en varði var hann kominn í Fossvoginum þar sem pabbi Sabine bjó.
Allt í einu hringdi farsíminn hjá Hannesi. Það var Sabine.
– Hæ, ég var með slökkt á símanum, sagði hún. – Ég var bara að kveikja á honum og sá að það voru 12 skilaboð frá þér um að hafa samband. Hvað kom fyrir?
– Þjóðverjarnir eru að koma á morgun út af bréfinu. Við þurfum að ákveða hvað við gerum við það. Við verður að hittast, núna! sagði Hannes.
– Núna? Ég var að fara að sofa, svaraði Sabine.
– Ég er kominn á hjólinu hingað í götuna hjá ykkur. Gætum við ekki bara hittst einhvers staðar hérna? Í hvaða húsnúmeri búið þið?
– Hjólaðirðu alla leiðina hingað? spurði Sabine undrandi.
– Já, við verðum að gera eitthvað við bréfið, svaraði Hannes.
– Heyrðu, ég bý í númer 24 á jarðhæðinni. Herbergið mitt snýr að götunni og glugginn er lengst til vinstri. Komdu og bankaðu á gluggann og ég hleypi þér inn, sagði Sabine.
Hannes stakk símanum inn á sig og hjólaði eftir götunni. Húsið númer 24 var 3ja hæða fjölbýlishús. Búið var að slökkva öll ljós á jarðhæðinni en glugginn hjá Sabine var rétt innan við grindverkið. Hannes lagði hjólinu við ljósastaur og klifraði inn í garðinn. Hann bankaði laust á gluggann.
Ekkert svar!
Hannes bankaði aðeins fastar og reyndi að kíkja inn um gluggann. Það var erfitt að sjá inn en Hannes þóttist greina gamla stofuklukku á veggnum og svo sá hann líka útsaumaða mynd af íslenskum sveitabæ. Drottinn blessi heimilið stóð saumað undir myndinni.
Hannes bankaði í þriðja sinn og beinlínis klessti andlitinu upp að glerinu.
– Hvað á þetta eiginlega að þýða?
Hannes hrökk aftur á bak og datt í grasið. Fyrir innan gluggann stóð gömul kerling og hvessti á hann augunum. Sú gamla opnaði gluggann.
– Hvers konar fíflagangur er þetta? Hvað á það að þýða að gera at í gamalli konu svona um miðja nótt? Áttu ekki fyrir löngu að vera kominn í rúmið krakkaskratti?
– Fyrirgefðu, ég ruglaðist bara á glugga, sagði Hannes vandræðalegur og stóð á fætur.
– Nú, ætlaðirðu að gera at í einhverjum öðrum? Á ég að hringja á lögregluna? Ætlaðirðu kannski að brjótast inn og ræna mig gamalmennið?
– Nei, nei, svaraði Hannes fljótur. – Ég ætlaði bara að hitta stelpu og ég hélt hún ætti heima hérna.
– Jæja ljúfurinn. Gamla illskulega kerlingin breyttist í einni svipan í brosandi ömmu. – Ætlaðirðu að heimsækja stúlku? Ertu kominn með kærustu svona ungur. kallinn minn?
– Ha, nei ég er ekki kominn með neina kærustu. Hún er bara, bara vinkona mín, svaraði Hannes.
– Það á engin stúlka heima hér ljúfurinn, sagði sú gamla. – Ekki nema bara ég og varla vildirðu hitta mig, hélt hún áfram og blikkaði til Hannesar.
– Nei takk, ég meina, nei. Ég hringi bara í hana aftur og spyr betur til vegar.
– Góða nótt Rómeó, sagði gamla konan og vinkaði til Hannesar þegar hann gekk út úr garðinum.
Hannes tók farsímann upp í flýti og hringdi í Sabine.
– Ertu ekki að koma? spurði hún strax og samband hafði nást.
– Ég bankaði á vitlausan glugga, sagði Hannes. – Er þinn gluggi ekki sá sem er lengst til vinstri og snýr að götunni.
– Jú
– Í númer 24?
– 24. Bíddu aðeins, Sabine hugsaði sig um. – Fyrirgefðu það er númer 42. Ég ruglast alltaf á þessum númerum. Á þýsku segir maður fjórir og tuttugu þegar um tuttugu og fjóra er að ræða.
– Ég kem þá í hvelli, sagði Hannes og settist á hjólið.
Eftir skamma stund var hann kominn að húsi númer 42. Hann skildi hjólið eftir á gangstéttinni og fann strax gluggann sem hann var að leita að. Þetta var líka einhvers konar svalahurð og þar stóð Sabine og gaf honum merki um að koma. Hún var í íþróttagalla en berfætt. Sítt dökkt hárið féll niður um herðarnar á henni og Hannes fann fyrir fiðring í maganum við að sjá hana.
– Komdu inn, hvíslaði Sabine og Hannes smeygði sér inn um svalahurðina. Herbergið hennar var ekki mjög stórt en mjög smekklega innréttað. Öðru megin var stór hvítur fataskápur og við hliðina á honum lítið skrifborð í viðarlit. Hinum megin var rúmið og þar settist Sabine.
– Sestu hérna, hvíslaði hún og lagði höndina á rúmið við hlið sér.
Hannes settist í rúmið við hliðina á Sabine og vissi ekki hvort það var hún eða bréfið sem gerði það að verkum að hann var farinn að skjálfa pínulítið.
– Er þér kalt?, spurði Sabine. – Hérna, settu á þig teppið, sagði hún og lagði ullarteppi sem var í rúminu yfir axlir Hannesar.
– Hvaða menn eru að koma út af bréfinu? spurði hún síðan.
Hannes sagði Sabine frá Þjóðverjunum sem hringt höfðu í pabba hans. Annar hefði heitað Helmut og væri örugglega professor Helmut Hartmann. Þeir höfðu hins vegar ekki vilja segja hvaða erindi þeir ættu.
– Þú verður að halda þig við þína útgáfu af sögunni, sagði Sabine. – Að þú hafir hent bréfinu í klósettið. Þeir geta ómögulega vitað að þú sért ekki að segja satt. Við verðum að komast að meiru áður en við gerum eitthvað við bréfið.
– Þá er líklega best að þú geymir það áfram, sagði Hannes.
– Ég skal gera það og ég held við ættum ekki að segja neinum frá þessu, sagði Sabine.
Hannesi fannst þetta líka besta lausnin. Sabine virtist alltaf hafa lausnir við öllum vandamálum sem upp komu. Nú sat Hannes í nokkurra sentimetra fjarlægð frá þessari stúlku sem hann var nýbúinn að kynnast. Á skrifborðinu logaði lampi og það var eina ljósið sem kveikt var á í herberginu. Hannes fann á ný fyrir fiðring í maganum og hann var orðinn undarlega þurr í hálsinum þegar dyrnar á herberginu opnuðust allt í einu upp á gátt.
– Varstu að kalla, Sab....
Undrunarsvipurinn á Einari Þór Agnarsyni gaf til kynna að sennilega hefði hann átt von á flestu öðru en að sjá einkadóttur sína 14 ára gamla sitjandi við hliðina á einhverjum strák sem hann hafði aldrei áður augum litið.
– Hver ert þú?
– Ég heiti Hannes, ég er....
Sabine greip skyndilega í hönd Hannesar.
– Hannes er í heimsókn. Hann er kærastinn minn!
Sabine kreist hönd Hannesar fast og hann vissi að þetta var eina skýringin sem þau gætu gefið í stöðunni
Innst inni óskaði hann sér þó að hún hefði verið að segja satt.
(birta/fela)
